Guy Davis (US) review: Freddie |
 |
Wanneer singer-songwriters als Guy Davis een nieuw album uitbrengen is het altijd wel met volle belangstelling uitkijken om deze te kunnen beluisteren. Gelukkig heb ik ervoren al 2 concerten op 6 maand kunnen beleven en zo heb ik het merendeel, zo niet alle nummers al ‘live’ kunnen horen. Guy Davis groeide op in NY en leerde eigenlijk zijn ‘fingerpicking’ gitaarspel door te luisteren naar anderen en meer bepaald naar een artiest met maar negen vingers. Tijdens zijn carrière combineerde Guy muziek met acteren en bracht het zelfs tot op Broadway. In 1993 vertolkte hij een rol als Robert Johnson en met deze rol in ‘Trick the Devil’ werd hij winnaar van ‘Keeping the Blues Alive’ Award. Om zijn liefde voor de blues nog meer dimensie te geven begon Davis ook te schrijven en zijn schrijverstalent werd zonder meer onmiddellijk gewaardeerd. In 1995 werd zijn muziek zelfs gebruikt voor ‘The American Promise’. Later begon Guy Davis zich toch meer toe te leggen op het schrijven en brengen van blues . Guy Davis heeft al heel wat albums op zijn naam en zo bracht hij samen met ‘harper’ Fabrizio Poggi eind 2013 nog ‘Juba Dance’ uit. Daarvoor was er nog ‘The Adventures of Fishy Waters’ en in 2009 was er nog het mooie ‘Sweatheart Like You’. Nu is er bij Dixiefrog zijn allerlaatste uitgebracht en naargelang van waar je hem koopt bestaan er 2 covers van. Er is de cover waar je een realistische foto van Guy Davis op hebt en is uitgebracht bij AM records en dus deze cover die door het Franse Dixiefrog op de markt is gebracht en dewelke hij ook tijdens de concerten in Europa zal verkopen. De nummers blijven uiteraard dezelfde en dan hebben het hier weerom over 13 pareltjes om naar te luisteren. De blues die door Guy Davis wordt gebracht splits zich op in diverse stijlen maar is het nu Delta, country of gospel blues het blijft steeds weer genieten om naar hem te kunnen beluisteren. Telkens weer zijn de inleidende verhalen zo intens en meeslepend verteld worden dat deze bindteksten het als bij ware vereenzelvigd worden met het nummer. Zo heeft hij een verhaaltje klaar voor opener en titeltrack ‘Kokomo Kidd’. Hiermee brengt hij ons terug naar de periode van de drooglegging in Amerika en of het de waarheid is of niet dat laat Guy Davis over aan je eigen interpretatie. Guy Davis is een talent wanneer het op schrijven van nummers aankomt maar zit er nooit om verlegen om te gaan grasduinen bij de collega’s. Zo gebruikt hij hier ‘Little Red Rooster’ van Willie Dixon, gewoon omdat hij steeds een grote bewondering heeft gekend voor Howlin’ Wolf waarvoor dit nummer in eerste instantie is geschreven. Een nummer waar de zin ‘Dogs begin to bark and hounds begin to howl’ ook ‘live’ wordt gebruikt om de interactie met het publiek aan te scherpen. Op dit nummer is er ook een gastoptreden van Charlie Musselwhite te horen. Er staan 2 nummers op dit album die bij mij er een beetje tussen uitspringen en dat is eerst ‘Like Sonny Did’. Dit nummer schreef Guy Davis reeds in 2009 en wordt opgedragen aan de legendarische country bluesman ‘Sonny Terry’ (1911-1986) die de ganse verdere geschiedenis wel zal verbonden blijven aan Brownie McGhee (1915-1996). De techniek van deze Sonny bestond erin de harmonicaklanken met stemgeluiden te combineren, iets wat ook deze Guy Davis hierop onder de knie lijkt te hebben. Deze ‘Kokomo Kidd’ is een prachtig album met 13 nummers waaronder ook een mooie versie van Bob Dylan zijn ‘Lay Lady lay’ te beluisteren valt. Een album waarbij je ongestoord kan blijven naar luisteren en zeker en vast dus aan te raden voor de donkere dagen die er zitten aan te komen. ‘Kokomo Kidd’ een album zoals we Guy Davis kennen, lyrisch maar soms ook diep ontroerend.
|
|
Tracks:
|
|
more info: year: 2015 artist: Guy Davis label: Dixiefrog distribution: Parsifal booking: Salmon Bookings Additional personell: Guy Davis special guests: Charlie Musselwhite |
|